Gezinnen en families die hun verhalen met elkaar delen blijken stabieler te zijn en beter in staat de moeilijke momenten in het leven het hoofd te bieden. In opvoeding, werk en relaties bijvoorbeeld.
Ik verzamel de belangrijkste verhalen uit mijn familie en deel ze hier. Ik hoop dat het je inspireert op zoek te gaan naar je eigen familieverhalen.

Rijswijk. Voorjaar 1964. Van wie het idee komt weet ik niet meer maar Jantje Bouman en ik besluiten dat we altijd een hoeveelheid snoep tot onze beschikking moeten hebben. Sinds kruidenier De Gruyter op de hoek van de straat omgetoverd is tot een zelfbedieningszaak liggen de repen chocola, de rollen autodrop en pennywafels voor het grijpen. Met onze 5 cent zakgeld in de week komen we niet ver en het komt dus aan op een zekere handigheid tijdens de boodschappen die we toch al vaak doen voor onze moeders. Thuis de buit bewaren kan niet dus kiezen we een stil stuk tuin verderop in de straat uit om het zoete goud te begraven. We jatten, we snoepen en we jatten nog meer. Ons zelfvertrouwen is onverwoestbaar. We besluiten gerichter in te slaan om meer variatie in onze voorraad aan te brengen.

Terwijl ik met een rol drop en een Milky Way in mijn zak naar de kassa loop word ik onrustig. Ze weten het! Ik wil het snoep terugleggen maar zie dat op elke plek een personeelslid staat. Ongezien terugleggen kan niet meer. Het zweet breekt me uit als ik de rol beschuit in mijn handen wil afrekenen. De baas achter de kassa vraagt wat ik in mijn zak heb. Voor ik antwoord kan geven zegt hij me mee te lopen naar het kantoortje achterin. Al het personeel en de klanten kijken naar me als ik de baas naar achteren volg. Dan komt mijn moeder binnen. Haar hoge scherpe stem klinkt vol ongeloof, haar priemende ogen ontwijk ik door naar de vlekken in haar nek te kijken. In het verhoor dat volgt worden namen van vriendjes uit mijn klas op me afgevuurd. Of zij net als ik ook snoep pikken bij kruidenier Jansen vlakbij school. Betrapt worden als dief vind ik vreselijk maar ook nog een verklikker zijn wil ik niet. Als een keiharde kruimeldief ontken ik hun betrokkenheid. Ik kom er mee weg maar later vertellen mijn schoolvrienden verwijtend dat ik hen verraden heb. Een netwerk is opgerold. Van mijn zelfvertrouwen is niets meer over. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn?

Met Jantje Bouman mag ik nooit meer spelen en ik spreek hem nog één keer heel kort, half schuil achter een vrachtwagentje, terwijl mijn moeder van tweehoog uit het raam argwanend naar ons kijkt. Onze voorraad gooien we weg.

De volgende dag stuurt zij me voor een pondje suiker en een half pond versgemalen koffie naar kruidenier De Gruyter. Ik wil niet maar ik moet. Als ik met afgezakte schouders en slappe knieën de deur uit ga roept ze me na: ‘ik hou je in de gaten hoor, eens een dief, altijd een dief!’

Stephan Adriani