Gezinnen en families die hun verhalen met elkaar delen blijken stabieler te zijn en beter in staat de moeilijke momenten in het leven het hoofd te bieden. In opvoeding, werk en relaties bijvoorbeeld.
Ik verzamel de belangrijkste verhalen uit mijn familie en deel ze hier. Ik hoop dat het je inspireert op zoek te gaan naar je eigen familieverhalen.

Schipbreuk

Waarom ik en andere familie die avond in december 1960 bij opa en oma op bezoek zijn weet ik niet meer. We zijn in Scheveningen. Buiten stormt het en het is al donker. Ome Cor is er met tante Bep, ome Jaap met maatje Chiel, beiden zeeman op de wilde vaart. Twee boomlange mannen en gezworen kameraden. Ome Joop en tante Jannie natuurlijk want die wonen nog in. Mijn ouders, opa en oma. Meer mensen zie ik niet voor me als ik terugdenk aan die avond.

Dan komt er een bericht van radio Scheveningen waarvan we de zendmasten vanuit de woonkamer kunnen zien in de duinen aan de overkant: Er is een Scheveningse vissersboot in de problemen, de Scheveningen 21. Door de zware storm lukt het de schipper en bemanning niet de logger de haven in te varen. Het gebeurt allemaal een paar honderd meter van het huis van grote opa en oma. De sfeer wordt gespannen en koortsachtig. In het huis mannen van de zee, vissers. Groot, grove handen en een door de zee gegeselde huid. Zij kennen de gevaren van het water. Zij weten dat de zee geeft en neemt. Op het water een schip met vissers in nood. Mannen van de gemeenschap, mannen die zij kennen. Als radio Scheveningen meldt dat het schip het niet gaat halen en met een kapot geslagen romp op een havenhoofd is vastgelopen, weten de vissers in het huis dat er levens in gevaar zijn. Aan boord zijn 16 man. Jaap en Chiel besluiten te gaan helpen. Misschien kunnen we wat doen is de gedachte. Cor sluit zich erbij aan. Geen visser maar kolenboer en vrachtwagenchauffeur, stoer en sterk. En bovendien getrouwd met een vissersdochter. Als de drie mannen hun jas aantrekken is de angst in huis voelbaar. En niemand die het in zijn hoofd haalt ze tegen te houden. Het hart voor de gemeenschap klopt stevig. En dan begint het urenlange wachten terwijl de storm het huis in zijn voegen doet kraken.

Op het havenhoofd vlakbij het schip hebben zich een aantal politieagenten verzameld en wat burgers waaronder Jaap, Chiel en Cor. Vanaf de kant schreeuwen zij de bemanning moed toe. Maar er is meer nodig om hen te redden. Een aangekomen reddingsboot kan niets doen door de hoge golven. De Scheveningen 21 wordt tot wel 10 meter heen en weer geslingerd, het dek is weggeslagen en de bemanning staat met weinig kleding op de kleine overkapping van de stuurhut waar de golven over hen heen slaan en hen de adem beneemt. Met man en macht wordt getracht een lijn van de boot naar de wal aan te brengen terwijl de golven het schip verder slopen en de bemanning hun kracht begint te verliezen. Door zich aan elkaar te koppelen met hun leren riemen weten de agenten en mijn ooms een menselijke ketting te maken wat de redding van de bemanning betekent. Een briljante vondst.

Voor de klus geklaard is spoelt een van de golven het jongste bemanningslid over boord. Als alle mannen veilig en uitgeput op de wal staan weigert de schipper zijn schip te verlaten. Hij wil niet vertrekken voor hij de jongen gevonden heeft. Veel later, als hij toch op de kant staat, blijft hij nog een hele tijd roepen. Met de handen om de mond en zijn zware stem die gewend is ver te moeten dragen op zee, roept hij traag en onophoudelijk om zijn zoon: ‘FOKKE…., FOKKE…’ het is inmiddels tegen 5 uur in de ochtend.

De volgende middag rond 12 uur. De storm is gaan liggen. Het daglicht stroomt van 3 kanten door de ramen de ruime eetkeuken in. Af en toe zegt iemand wat. De stemming is bedrukt. Dit is de overmacht van de zee, die kennen ze. Ome Jaap bakt onophoudelijk eieren. En of je nou wil of niet, je krijgt een bord met gebakken eieren voor je neus. ‘Eten moet je’, zegt hij. Dat is nu belangrijk. We doen wat hij zegt. Zo doe je dat blijkbaar. Het leven gaat door, het leven moet door.

Een van de overlevenden die als jongen van 19 jaar op de boot aanwezig is schrijft later:
‘De vermiste jongen is een week later gevonden aan de vloedlijn, gedeeltelijk onder het zand bij Ter Heijde. Ongeveer 10 km van de plaats van de ramp. Hij is gevonden door een oudere man die altijd naast hem in de kerk zat. De man heeft de jongen naar de duinrand gesleept en hem vervolgens toegedekt met zand. De man heeft de politie van deze lugubere vondst op de hoogte gesteld.’

Ome Cor, ome Jaap en Chiel worden geëerd voor hun dappere reddingswerk met een oorkonde van de koninklijke Nederlandse reddingsmaatschappij.